Sahi lunapark sevmeyen insan olur mu? yada çocuk. Her zaman sevdim ve 70 yaşında olsam da seveceğime eminim. Ben hiçbir zaman lunaparktaki bütün oyuncaklara binemedim, çünkü o kadar param olmadı hiç. Babam memur, e haliyle zengin değiliz. Dededen kalama birşey de yok. Yani hiç bir zaman doyamadım, hevesimi alamadım.
Benim için sevmek, lunapark gibi. Ne kadar seversem seveyim param az bir kere, hemen bitiyor jetonlar. Kursağımda kalıyor hevesim, sevgim, kıskançlığım, güvenim. bunu da dün küçük kardeşim söylemişti, "keşke babamın bir lunaparkı olsa..." sanırım bu benim içinde geçerli. Teşekkürler.
Sen ne güzel yazıyorsun öyle.. biraz ben gibi. Kendimden bir parça buldum her yazında, böyle insanlar bulmak zor ve asıl ben teşekkür ediyorum sana :)
YanıtlaSilnedemek sadece içimden geçenleri yazıya döküyorum okuman bile yeterliyken ayrıca yorum yapman beni sevindirdi... sağlıcakla dostum
Sil